बाऊ...

पानांची सळसळ

मनाची हळहळ

हृदयाची तळमळ

पोटातली मळमळ

जाऊदे ना,

प्रेमात पडल्यावर...

एवढा काय बाऊ करायचा?

सारा सार

कारभार टाळक्याचा

आता उरला ना फार

खीळ मनालाही बसे

आता सोसावे ना भार

आयुष्याची स्थित्यंतरं

नात्यातले मध्यंतर

जीव तुटे निरंतर

नसे त्याला गत्यंतर

उब आता गारगार

त्रास होई फारफार

कळे न हा कारभार

नशिबाचा फेरफार

दिस जातील हे चार

देव उघडेल दार

काही काळ खाल्ला मार

जगण्याचा कळला सार

सुखी आयुष्य जगण्यासाठी आदिमानवाचा जन्म मिळण्याच भाग्यं लागतं

भाषा परकी असली, तरी भावना ओळखीच्या असल्यानेच जागतिक स्थित्यंतरं घडली ...

शोध

आयुष्यातला सगळ्यात मोठ्ठा धक्का

स्वतःच्या पलंगावर बाजूलाच सापडल्याने

आता झोप आली असली

तरी उठावसं वाटत नाहीये...

At the Blink of an eye... (chapters from life)

1.) Silver spoon and a bed of roses

2.) You are the world

3.) Pressure Cooker

4.) Carvings and cravings

5.) Blockbuster Hit

6.) Rose Tinted Glasses

7.) Thunderstorm

8.) Rains

9.) Passionate green sigh

10.)End of the new start... Begining of the new end...

Eastern Charm of Bandra...

Happened to visit The Nadbramha mandir of Sharada Sangeet Vidyalaya at Kalanagar, Bandra (east). I ve been there numerous times...yet each time it feels new...better...peaceful... The stark contrast of the tension created by the top security around Balasaheb Thackrey's bunglow which shares its compound wall with the Mandir and the palatial tranquil of the Nadbramha vaastu entice me. Off I go from a highway hustle bustle to a world full of green green trees...chirping birds, beautiful bunglows, et al. The fact that the area is called Kalanagar intriguingly justifies the people who live here.

Here we have Sahitya Sahawas a colony of legendary authors in marathi literature along with bunglows of renowed directors and creative poeple...with the famous MIG club and ofcourse The Sharada Sangeet Vidyalaya. Every place has a scent of its own.... This area smells of some classic aromas. A heady mix of old pages mixed with earthy fragrance.... This lends to the chast aura.

As I entered the premises of the Vidyalaya I couldn't take my eyes off the magnificantly huge Statues of Goddess Saraswati along with lord Krishna and Ganesh... all resplendent in limpid clear marble... Garlands of frshest of flowers adorning their necks and their feet covered with rose petals... A mild fragrance of incense sticks mixed with the aroma of flowers. A huge 'samayi' lighted in front with incandescent 'jyot' standing tall lending its irresitable charm to the mandir. As you climb the stairs which are 30 in number and around tow long verandas wide you cannot help but stumble a step or two for you get enthralled in the atmosphere you are pulled in.

The arrangement of the Vidyalaya is such that you have to take the 'darshan' of these gods before you enter any of the floors. You remove your footwear at the gate (black stone stands made for the same) climb the stairs, tinkle the bells, join your hands, pray, have the 'prasadam' and then go inside. What a great way to start your education in art. Inside there are various halls and classrooms teaching instrumental and vocal music and various forms of indian classical dancing. I could go on and on about this place, but you have to see it to believe it... Its truely....nadbramha!!!

'Bramha' is the Spiritual energy, the god also known as knowledge... the creator...'Nada' is indivisible 'ananda' or supreme joy... 'Na' is 'vayu' or air and 'Da' is 'agni' or fire. when combined together these produce sound... called 'Nada' which the root of 'Pranava' or 'Om'.Like a jewel and its radiance are inseparable, if you try to discover the source of radiance you get the jewel itself...so are 'Nada' and 'Bramha'

Bond killers.

Men respond in a different way than women in the way they communicate. Isnt it important to give and equally important to know when to pull back? I am young...youth has agression of its own! many of my girlfriends tend to get clingy and i v observed that their need for excessive communication drains their relationships. Hell is cast when ever an unassuming poor fellow is bombarded with the king of all statements, 'honey, we need to talk.' This 'need' to discuss some issues is such a pathetic old way to blackmail men that its now considered a taboo in most fresh alliances(most of my male friends agree). Its so important to let yourself be missed and to miss someone!

I am intense when i work on something. I am driven by feelings and sensitivities. In my experience, the other person actually seeks u out if he really cares. Excessive giving and expecting in return plus holding on tight can b claustrophobic. We exploit the situation...we always play to win, dont we? Y do v forget to just be...? Y does our time always starts NOW?

Standing the test of time and distance, firmer than ever before....is all crap. It will workout if only u want it to.... nothing else will help. There has to be a genuine need from both sides! Also a desire for togetherness... Impositions, demands... seldom work. I ve had many a memorable instances of super telepathic connections with my loved ones. Its absolutely enriching and reassuring to b with such people.

Visualisation techniques work brilliantly with the creative minds. Deriving energy and pleasure from visual imagination has made the journey even more enjoyable. Hope 'Ruju' takes a word from this and starts on with a new life... here's to a peaceful aura! Go get him girl! I am with u... Our lives ve been running almost parallel... hope they intersect soon!

अनुत्तरीत...

गेल्या महिन्यात आम्ही कॉलेज मधल्या मित्र मैत्रिणीनी फार वर्षांनी एकत्र भेटून स्नेह संमेलन करायचं ठरवलं. सगळे, जवळ जवळ ८-९ वर्षांनी भेटत होते. आम्ही सगळे विज्ञान क्षेत्रातले असल्यामुळे, आमच्यातलं कुणी वास्तुविशारद होत, तर कुणी डॉक्टर,काही जण इंजिनियर होती, तर काही जणांनी आपापली क्षेत्र बदलली होती. एखाद दोन जणांनी स्वतःचा व्यवसाय म्हणून काही बिसनेस सुरु केले होते,तर एकीने दुकान काढले होते.एका पठ्याने गोरेगावात हॉटेल काढूनचं जम बसवला होता. काहींची लग्न झाली होती,काही जणांनी आपापसात लग्न करून टाकली होती,तर काहींची ठरायची होती. दोन लग्न ठरलेले बक्रे सुद्धा आले होते, ज्यांना छळायला आम्हाला फार मज्जा येत होती. काही जनांना पोरबाळं झाली होती तर काहींना व्हायच्या मार्गावर होती. काही मैत्रिणी गृहिणी होऊन घर सांभाळत होत्या,तर काही नोकरी आणि घर सांभाळून आपापल्या लहान मुलांना वेळ देत होत्या.एक मैत्रीण भल मोठ्ठ पोट घेऊन आठव्या महिन्यातही त्या स्नेहसम्मेलानाला आली होती. काही मित्रांना टक्कल पडू लागलं होत, तर काहींची पोटं सुटली होती.कुणी दाढ्या वाढल्या होत्या,तर एका मित्राने चक्क केस वाढवून त्यांचा बुचडा बांधला होता. तो सध्या फोटोग्राफी करत होता. संध्याकाळी शिवाजी पार्कात गप्पा झाल्यावर,आम्ही एका छान जागी रात्रीचे जेवायला गेलो. आमचा संचेत नावाचा मित्र काही येऊ शकला नाही. माझी सगळ्यात जवळच्या मैत्रिणीला समिराला तो मनापासून आवडायचा,पण तिने त्याला हे कधीच सांगितले नाही. तिने अजूनही लग्न केले नव्हते. तिचे सन्चेतवर प्रेम होते. आजच्या स्नेह्सम्मेलानाला ती त्याला आपल्या भावना सांगणार होती.आम्ही खूप वेळ वाट पहिली, पण तो काही आला नाही.संचेतची खूप आठवण काढत आम्ही त्याला, "येतोस का?" म्हणून एसेमेस केला. त्यावर त्याचा रीप्लाय आला,"काय म्हणताय तुम्ही सगळे? सॉरी मी येऊ नाही शकलो, एका मित्र बरोबर पीत बसलोय. परत केव्हातरी!" आम्ही सगळे क्षणभर गप्प झालो. आमच्यातले बरेच सुन्न झाले. कॉलेजमधे सतत हसत राहणारा, उत्साही, हुशार, हरहुन्नरी आणि आम्हा सगळ्यांचा लाडका मित्र आज काही नशेच्या क्षणांसाठी आम्हाला भेटायला आला नव्हता. आम्हाला हे जरा विचित्रच वाटलं. त्यावर आम्हा सगळ्यांची चर्चा एका वेगळ्याच विषयावर गेली. आमचा हा मित्र एका नामवंत कवीचा मुलगा.घरात साहित्य,संगीत,कला सर्वाला प्रोत्साहन देणारा वातावरण. कॉलेज मध्ये असताना तो मुलींशी खूप आदराने वागायचा आम्हा मुलींना तो सोबत असला कि फार सुरक्षित वाटायचं. तो प्रचंड वेगळ्या पातळीवरची विचारसरणी घेऊन जन्मलेला. दररोज काहीतरी वेगळं करायचं, आपण काहीतरी अद्वितीय करून दाखवायचं हा ध्यास घेऊन जगणारा.शिक्षण संपल्यावर हा जाहिरात क्षेत्रात शिरला तोच मुळी सर्वोच्च स्थान मिळवावा,ह्या जिद्दीने आणि त्या प्रमाणे तो एकेक पायरी चढत वर पर्यंत गेला.त्याच्यासाठी हे सगळं अपेक्षितच होत.पण काही गोष्टी थोड्या वेगळ्या घडत गेल्या, त्याला advertising क्षेत्रातल्या ताणामुळे वाईट सवयी जडल्या. कामाचा ढिगारा आटोपला कि दररोज दारू व्हायची,सतत सिगारेट ओढायची तल्लफ यायची,वेळी अवेळी बाहेरचा वाट्टेलते खायचा. त्याला ना भान होतं वेळेचं,काळाच ना आपण काय करतोय, कुठे जातोय ह्याचं. कलाकृतीसाठी नाविन्य हवं वेगळेपणा हवा,ह्यासाठी तो अनेक स्त्रियांचा सहवास घ्यायला लागला होता. आम्हा प्रत्येकाला त्याची एकेक वाईट बातमी कानावर येत होती. आज काय तर ऑफिस मधल्या मुलीवर अतिप्रसंग करण्याचा प्रयत्न तर उद्या कुणा जुन्या मैत्रिणीला अश्लील एसेमेस. कुणाला इंटरनेटवर पटवून बाहेर घेऊन जाणं नाहीतर कुणा ओळखीच्या मुलीला,"शरिरिक संबंध ठेवशील का?" हे बेधडकपणे विचारणं इतपर्यंत तो चलबीचल झाला होता. कलानिर्मितीसाठी नवनवीन स्त्रीसाहवास मिळावा म्हणून तो काहीही करायला तयार होता.आम्ही हे सगळ समिराला सान्ग्नार होतोच. कारण प्रेमात पड्ल्यामुळॆ तिला त्याचे अवगुण दिसत नव्हते. एकीकडे त्याच्या कलाकृती,जाहिराती,पाहून आम्हाला प्रचंड अभिमान वाटत होता, तर दुसरीकडे त्याच्या मानसिकतेची कीव येत होती. ह्या सगळ्या व्यसनांच्या आहारी जाऊन तो स्वतः कसा जगावं,हे विसरला होता. ना त्याला स्वतःची काळजी होती ना नातेसंबंधांची. त्याला हवं होतं यश. जे आम्हालाही हवं होतं. पण आमचे यश मिळवण्याचे मार्ग वेगळे होते. प्रत्येक यशस्वी पुरुषामागे स्त्री असते हे तो अभिमानाने सांगायचा. पण त्या वाक्यात किती किळासवाणी ओंगळ भावना लपलेली होती हे आम्हाला आज कळलं. त्याच्यासाठी ना मैत्री महत्वाची होती ना माणस. ह्या सगळ्याची हळहळ करत आम्ही जेवण उरकले. थोड्याशा उदास, विषन्न मनाने आम्ही मित्रमैत्रिणींनी एकमेकांचा निरोप घेतला. पुढे काही दिवस बऱ्याच कडूगोड आठवणींवर आम्ही जगत होतो. त्या भेटीची सुखद शिदोरी आमच्या प्रत्येकाला आमच्या सोनेरी दिवसांची आठवण करून देत होती. आजच एक फोने आला. संचेत गेला… वय वर्ष २५च्या आसपासचा अद्वेर्तीसिंग क्षेत्रातला उभारता तारा मावळला. त्याच्या मृत्यूच कारण मात्र कळलं नाही. कुणी सांगितलं लिवर खराब होऊन,तर कुणी म्हणत होत कावीळ झाली म्हणून, कुणी कळवलं इंफेक्षन झाला त्याला,तर कुणी म्हणाला 'दुसरच' काहीतरी झाला होता त्याला. मी ते काही आज लिहिणार नाही. मी आतून हलली आहे. का व्हावा शेवट एका तरुण रक्ताचा? आणि तोहि असा? इतक्या लवकर? का निर्धास्तपणे ह्या मुलाने उधळून द्यावा आपलं आयुष्यं असंच, कारण नसतांना? संचेत आम्हाला हवा होता, समीराला तो हवा होता,तो ह्या जगाला हवा होता. संचेटची कला त्याच्या क्षेत्रात नवे परिमाण ठरणार होती. तो खूप काही करू शकला असता. मी हे लिहित असताना मनात दुख आणि चीड सारखीच उसळून येतेय. का नाही थांबवू शकलो आम्ही त्याला? किवा त्याचे सुजाण आई बाबा?किवा हा समाज? काय चुकलं आमचं?मला हे प्रश्न भेडसावत आहेत. मन विकल झालंय. पण मी आता थांबायला हवं, कारण आज आम्हाला संचेतच्या घरी जायचं आहे. एका कवीच्या घरी,त्यांच्याच कलाकार मुलाच्या जाण्याबद्दल सांत्वान करायला. कोण कुणाचा सांत्वन करणार? कुठपर्यंत? कुणी कुणाला माफ करायचं? कस आणि किती समजवायचं?सगळे प्रश्न अनुत्तरीत...

Gurupournima

काल गुरु पौर्णिमा होती, एक गुरु आणि एक शिष्य ह्या दोन्ही भूमिकांमधून मी गेलेली आहे आणि जातेय. तो मार्ग बराच वेगळा आहे. दोन्ही भूमिकांमधून एकत्र, एकाच वेळी जातांना अशी जाणीव होते कि जगातल्या माणसांमधे जी नाती निर्माण होतात,त्यातलं माय-लेकरानइतकच अत्युच्च आणि समृद्ध नातं आहे. मी माझे अनुभव लिहितेय, एक गुरु म्हणून आणि एक शिष्य म्हणून. कालचा समारंभ: गुरु पौर्णिमेच्या अत्यंत सुरेख आठवणी घेऊन मी माझ्या क्लासमधे गेले. मुलींनी क्लासचा हॉल सुंदर फुलांनी भरून टाकला होता. इतका,कि फुलांमधून वाट काढत; मला आत शिरावं लागलं.मोगरा, चमेली, जाई, जुई, चाफा अशा एकाहून एक सुगंधांनी हॉल मोहरून गेला होता. त्यातच झेंडूच्या फुलांच्या तोरणांचा घमघमाट, शेवंतीच्या आणि अस्तरच्या फुलांनी काढलेली सुरेख रांगोळी, गुलाब निशिग्न्धाच्या फुलांचे गुच्छ,जागो जागी धूप, उदबत्त्या , अत्तरांचा सुवास, त्यातूनच भर पावसात गुलाब पाण्यानी केलेला सुखद वर्षाव. ह्या सर्व गोष्टींनी भरून येत होतं सारखं. अहो आश्चर्य! हॉल मधे शिरतांना मला ह्या पोरींनी फुलांच्या पायघड्या अंथरल्या होत्या!!! एन्ट्रीलाच इमोशोन्ल सीन करून आम्ही सगळे मोकळे झालो. माझ्या गोजिरवाण्या नाचऱ्या मुली आणि त्याहूनही उत्साही त्यांचे पालक. सुगंधांच्या दुनियेत सुवासाच्या पावलांनी प्रवेश करून मी आत पोहोचले, तेव्हा गर्भरेशमी आसनावर ठेवलेली नटराजाची फुलांनी सजलेली लखलखीत मूर्ती बघून माझे भानच हरपले. समोर तुपातली पंच -निरांजनं त्यांचा स्निग्ध प्रकाश आणि दोन उंच चांदीच्या मंद तेवणाऱ्या समया. त्यात उजळून, अद्वितीय दिसणारा नटराज. काय ते तेज! मी काही क्षण बघतच राहिले त्या मूर्तीकडे. जणूकाही तो आत्ता हातातला डमरू 'डीम डीम डीमकत' करून नाचू लागेल इतकं खरं होतं सगळं. गुरुंच्या अंतर्मनाला साद कशी घालता येईल आणि त्यांच्यातील कलाकाराला काय भावेल हे कसा काय ओळखलं त्या चिमुरड्या मुलींनी? माझ्या हस्ते नटराज पूजन झालं. गुरुं: ब्रम्हा, गणपती अथर्वशीर्ष , समुद्रवसने देवी ह्या श्लोकांनी हॉल मंत्रमुग्ध झाला. त्या त्या वास्तुचहि आपलं असं भाग्य आणि चैतन्य असतं, जेणेकरून अशा मंगलमय,अत्यंत सुखद आठवणी त्या वास्तूशी जोडल्या जातात. त्यानंतर मुलींनी गुरुं पूजन सुरु केल. गुरुंपूजनात मी दक्षिणा घेणार नाही असं कटाक्षाने सांगितलं होतं आणि माझी गुरुंदक्षिणा हि न्रुत्यप्रस्तुति स्वरुपात असावी असाच माझा आग्रह असल्याने,गुरुं पूजन विधी झाल्यावर मला नृत्याप्रस्तुतीची अनमोल गुरुदक्षिणा मिळाली.आधी माझे पाय धुतले गेले, त्यावर चंदनाचा लेप लावून परत दुधाने धुतले गेले,हळद-कुंकू फूलं वाहून मला नमस्कार करण्यात आला.सगळ्या मुलींनी आणि पालकांनी मला पंचारतीने ओवाळले. खणा-नारळाने माझी ओटी भरली . शिक्षण क्षेत्रात इतका समृद्ध करणारा अनुभव रोजच्या रोज आपण घेतो हि भाग्याची गोष्ट आहे. मी तर म्हणीन कि आज सर्व क्षेत्रातील सर्वात भरभरून समाधान देणारं हे क्षेत्र आहे.मानसिक आणि शारीरिक दृष्टीने समृद्ध करणारी नृत्यासारखी कला नाही. नंतर मुलींनी आपापले पेर्फोर्मंस सुरु केले. त्यांनी स्वतः बसवलेली नृत्य सादर करतांना त्यांना, त्यांच्या पालकांना आणि मला फार अभिमान वाटत होता. अभिमान, आपल्या कलेचा, आपल्या समृद्ध परंपरेचा. श्री. रामचंद्र कृपाळू भज मन , ठुमक चलत रामचंद्र, ह्या भजनांपासून; आज गोकुळात रंग खेळतो हरी, साधी भोळी मीरा तुला कळली नाही ह्या चित्रपटगीतांपर्यंत; लावणी, गोंधळ पोवाडा युगुल्न्रुत्य, श्लोक, लोकगीत; सगळ्यांवर नृत्य प्रस्तुती झाली. सध्याच्या आधुनिक तंत्रज्ञानाच्या काळात आय-पॉड वर एकानंतर एक गाणी घेऊन ती स्पीकर्सला जोडली गेल्याने सीडी घालून काढून घालून गाणी पुढे मागे करण्याचा वेळ वाचला.त्यामुळे कार्यक्रमही पद्धतशीर आणि आटोपशीर झाला. तीन तासाच्या ह्या बहारदार गुरुं पौर्णिमेच्या कार्यक्रमाने मला अविस्मारनिय आठवणी दिल्या. मग आम्ही सर्वांनी सहभोजनाचा आस्वाद घेतला. मजा मस्ती मस्करी आणि नकलांनी जेवणाला लज्जत आली. उत्कृष्ट बेतावर दमलेल्या मुलींनी,पालकांनी आणि मी ताव मारलाच. त्या नंतर काही पालकांनीही स्वतःचे अनुभव आणि प्रतिक्रिया बोलून दाखवल्या. त्यांच्या बोलण्यातून जाणवले कि आजचा पालकवर्ग किती सजग आहे आणि पाल्याच्या लहान आणि संवेदनशील मनांना त्यांनी कित्ती अलगद समजून घेतलय. ते सर्व ऐकून मला जितकं बरं वाटत होतं तितकीच मला वाढलेल्या जवाबदारीची जाणीव झाली. मुली माझ्याचकडे मोठ्या होणार आहेत आणि त्याचं भान मलाही त्यांची एक गुरुं म्हणून,एक मैत्रीण म्हणून आणि त्यांची पालक म्हणून ठेवायला हवं. दररोज मी ज्या मुलीन्बरोबर नृत्यसाधना करते, त्या माझ्या शिष्या, त्यांचे पालक आणि माझ कुटुंब हे हा आता एक मोठ्ठा जिव्हाळ्याचा परिवार झाला आहे. ह्या परिवाराला कलेच्या नात्याची घट्ट शिवण आहे. मी ह्या सगळ्यांहून वेगळी नाहीच आणि हेच करण्यासाठी माझा जन्म झाला आहे हे प्रकर्षाने मला जाणवले. मला गुरुं म्हणताना त्यांना माझ्या बद्दल वाटणारा आदर,हि माझ्या गुरुंमुळे मला मिळालेली अनमोल देणगी आहे आणि ह्याची मला जाणीवहि आहे.गुरुपोर्णिमेच्या ह्या दिवशी माझ्या गुरुंसमोर मी नतमस्तक होते. मला त्यामुळेच कि काय नटराजामध्ये माझे गुरुं आणि माझ्या शिष्या आणि माझ्या शिष्यांमध्ये आणि गुरूंमध्ये नटराज दिसायला लागला आहे.

'M' for...

There is magic here and there. Magic everywhere.

In petals of a flower and sharpness of grass in green of the leaf and the greenness that we feel, the greenery in our hearts.

Magic is in the hours we spend together, the air that makes me shiver, the arms that i sleep in, every night...magic is in the warmth of your hands.

Magic is in the picture i see;of yours;everyday,all around...as soon as i close my eyes...u are there...all magical... music we hear, the scenes we see all drawn from memories and the smile they bring,lighting up our faces with glee...

Do we get lost while we stare? yeah,only to find each other wandering through the myst....the twinkle in the eye matches with the stars in the sky...the shine,oh so sparkling and resplendent with magical shimmer of a thousand shooting commets.

Breathlessness of the final culminating blush, both of us...gasping for more,of everything.

The feathered kiss turns into a stream,then a waterfall, finally a gushing river unifying with the endless ocean.

We finally close our eyes...the sleep brings on more dreams to cherish.

Shower of emotions wets me in totality,not a tear is shed...surprisingly voodoo! The spell is cast, a voice echos deep withing i realise it is soothing...extremely assuring.

Who is playing tricks? Where do our senses go? what we smell is picturisque,we can now touch the fragrance but cannot see the sound... The cloak goes off...the deception grips us into addiction of feelings of going deeper.

Can i taste your face you say? I begin melting, you sip on the molten sweetness...steams of satisfaction engulf us...make us invisible to the world... we can now see each other within ourselves.

we surrender to the magic... now exist as one... Slipping fingers together with each other,what unifies,is more than just skin...looks, walks, touch...beyond gratificational limits are totally marvellous.

Each one of us has a wand...

Everyone is a magician!

Love = Inspiration.

If I v tried everything under the sun and nothing on this goddamn earth seems to work and instead of giving up I decide to face it, yet again. Go bang on in front of my remotest fears and make an agreement. An agreement of happiness. I decide to stay happy, (not content,not satisfied but happy). I know that I am happy when I am with you. In a given circumstance, the way I react to people and the situation around me decides exactly how I would be feeling a few moments later.

I can be straightforward without being blunt, be truthful without hurting. I have to,have to be honest... You call it innocence, some people call it ghastly, some think of it as weird, some say its madness... What ever it is, if i am smiling 24x7 (no matter what) and feeling peaceful inside...I am fine. Its like a calming echo of a huge valley...a dark dark night (which you described)... like the everythingness in nothingness when u sit on a beach(the way you described)...like the beauty of a small village home(your childhood memories)... of glow-worms illuminating the tree(i could see them glittering in your eyes),when a glow u feel around after meditating...warmth felt after chanting OM... whatever it is...

The journey with you is turning out to be fabulous. I am living every moment of it. I love the magic. It liberates me to have a sane and an insane talk with you. I feel protected. Its good to know you are there for me. Where-ever life takes us from here... It will be a dream walk. If this is what inspiration is, heck it be. The awareness is breathtaking. Destiny taking me at the right place at a perfect time. How gratified can I be! Optimism breeds on conviction to do good and be good.

It is good to be in love with someone...better if you are also in love with yourself and best when you love 'the love'. I completely trust people around. When I trust, you are sometimes bogged down by the responsibility that comes with those words. I don't say it. You would come to know if you look into my eyes. And if you do have the guts to look into my eyes and talk, you have won me. I become yours...truly... forever...

P.S.- Amused to go back to a blog prior and re-read it after entering this blog entry.

3z28kpm5dr