Tender...

lying down serene 
on warm mattress of love
softest bald and sparing growth
of minuscule fuzz of innocence
sleepy eyes half open in calmness
like petals from a blooming bud
rhythmic movement of cheeks
a sound even gentler than breath
a force from tiny scarlet petals
taking in nurturing life
from a blissfully glowing woman
reborn with motherhood
experiencing heaven on earth
looking at her heart beating outside her body
her lap doesn't feel heavy with cellulite
she looks beautiful with her dark circles
and her postpartum mood swinging self
it is her feminine wow... staying in the now...
Creation takes a bow...

#InBetweenTheLines

- Prajakta Sathe.

ऊन्ह ...

काही रुक्ष सुके क्षण तो  
ओले करून जातो  

आणि येणारा उष्ण कोरडा काळ सुसह्य तरी होतो ...  

त्या क्षणांचा ओलावा गार होऊ लागतो , 

थरथर कापून हुडहुडी भरवून बेजार करू लागतो ... 

मग युक्ती लक्षात येते ते ओलं मन पुसण्याची 

नको त्या थंड क्षणांवर हक्काने रुसण्याची ... 

तेवढ्यात परत चाहूल लागते रणरणत्या उन्हाची 

आणि वाट पाहत बसते न घडलेल्या गुन्ह्याची  

उब मिळेल ह्या आशेवर बरेच दिवस जातात  

असेच थांबून थांबून मग माणस मरून जातात ...
- प्राजक्ता साठे

केवीलवाणी

आंधळ्याने भेट म्हणून रंग मागितले माझ्याकडे

देऊ केल्या मी त्याला लगेचच काही नको असलेल्या छटा

आंधळा खुश झाला

बदल्यात मला आशीर्वाद

पण आता माझ्या उरात मात्र

विस्कटलेला अंतरनाद...
- प्राजक्ता साठे 

चाफा

नभ पावसाळी

त्यात तुझं येणं, अवेळी… 

आपली भेट रानोमाळी

ओल्या सायंकाळी

वाऱ्याची झुळूक ना साधी ना भोळी 

अकस्मात येणाऱ्या मंद जुळूक 
म्हणजे तुझं येणं… तसं उशिराच… 

अभिसारिका मी नी तुझी छबी लडिवाळी 

शहारलेला तू, लाजलेली मी… 

काय करावं न कळून

देऊन टाकीन मी तुझ्या हातात

न उमललेली एक चाफेकळी

बकुळीच्या सवयीचा तू,

मग गोंधळून विचारशील मला

आज सुगंध बदललाय?

त्यावर मी म्हणेन… 

आज मीच चाफा झालीये

ते ऐकल्यावर माझा हात तुझ्या दोन्ही हातात घेशील

सायंप्रकाश उजळेल माझ्या भाळी… 

एक अस्फुटशी रेघ हास्याची माझ्या गालावर

आणि तुझ्या उरात चाफ्याचा श्वास
 माझ्या हातांच्या काही कळ्या...

आपण दोघेही झालो असू एकंच... 
सुगंध...
- प्राजक्ता साठे 

उमेद

कामगाराची पोटुशी बायको...

डोक्यावर मणमण विटा, राबिट आणि कसलेसे दगड उचलून कामात मग्न होती.

कच्च्या बांधकामावर निसरड्या जमिनीवर ओल्या पायांनी सराईतपणे चालतांना माझ्याचं हृदयात धडधडत होतं. 

रणरणती दुपार, माथ्यावर मी म्हणणारं उन आणि माझ्या पायाला चटके लावणारी तिची अनवाणी चाल...

दुरून कुठूनतरी एका तान्हुल्याचा टाहो.… 

गर्भार कामगारणीची घाई...

घसरलेला उजवा पाय तिचा, काळजाचा चुकलेला ठोका माझा... 

टांगलेल्या झोळीत रडणाऱ्या चिमुरड्याला उराशी घेऊन फुटलेला मायेचा पाझर तिचा...

बाहेर जगणाऱ्याला दुध, आतल्या जीवाला चहा पाव... 

परत कामाला लागलेली माय. 

जणू ती रखरखीत दुपार माझ्याच पावसाची वाट पाहत होती. 

मला रडताना पाहून ती भाबडी ओळखीचं हसली. 

कारुण्यात आनंद शोधणारी ती कि हतबल रडणारी मी....?

माझे फाटके अश्रू त्या झोळीच्या भोकांना ठिगळ लावतीलही. 

कदाचित त्या मातेला आता हा उन्हाळा सहन होईल माझ्या अश्रूंच्या गारव्याने…. 

निवेल तिची रखरख काही क्षण...थंड वाटेल तिला.... 

स्वतः पेक्षा आपल्यावर रडणाऱ्या माझीच तिला दया येईल... 

डोळ्यातल्या पावसानंतर खरोखरच पाउस येईल... 

जमिनीवर पडणारा थंडावा थोडासा खारट होईल... 

ती अजरामर दुपार मला जगण्याची उमेद देईल!

- प्राजक्ता साठे

Walk...

Walking....meditative...addictive.
It sets us in a state...
which alternates between awareness and trance.
 At one point the gait is bold
at the next moment we feel limp
 ungraceful almost slouching.
There are winds of confidence
 reassuring us of our efforts
with definite undercurrents of doubting...
if this is enough...
whether this would work or...
 how much will it take...
we get strewn in a braid of thoughts,
one strand at a time...
until the look is complete
rather when we get bored
 or tired or saturated...
then we probably move on to string a necklace...
one bead at a time...
 colors of fantasy,
 textures of imagination...
such a luring composition.
Those thoughts carry energy...
 energy transfers to us
transforming the obvious.
 Metaphysical to physical...
conscious dreaming is another process
of intend based realization into actuality...
The walk becomes stance...
stance rhymes with the heartbeats...
 the walk syncs with the breath...
 breathing and walking merge...
 they become US...
glands positively triggered
release their respective fluids
 inside and out.
 Feel good do good be good hormones lift our spirits.
 Our body thanks us and so does the soul.
For it loves to dwell in a temple well taken care of.
 And most of all  people around us thank us the most..
for being the humans that we r meant to be...
 a pleasure to live with...
So walk the walk...
 cliche but so very true...

#InBetweenTheLines

- Prajakta Sathe

वाट चुकलेली राधा...

मी ही एक वाट चुकलेली राधा होते कृष्णा...

बांध फुटल्यावर वाहते तशा लाटेसारखी लोटले होते तुझ्याकडे...

तू बेरकीपणाने स्वीकारही केलास माझा... अगदी निस्संकोच

मी वेडी, भाळले त्या साऱ्याला तुझा उत्स्फूर्तपणा समजून...

त्या वेळेस माझ्या भावना उत्कट होत्या आणि बरंचस प्रेमही...

हो बरंचस...

प्रेमासाठी आसुसलेली मी, तुझ्यावर विश्वास टाकून आले तुझ्याबरोबर...

तू म्हणशील तिथे, तू नेशील तिथे, तू जाशील तिथे...

तू मात्र फक्त खेळवत होतास मला... एखाद्या निर्दयी अवलीयासारखा...

कि नाही??? तू तर खूप मोकळा होतास...

माझंच चुकत होत

कळून वळत नव्हत...

प्रेम करण्याचा नि मिळवण्याचा कैफ चढला होता माझ्यावर...

तू म्हणालासही...

अग खुळे... राधे... हे प्रेम नाही, हे एक वळण आहे...

तू जा परत राधा तुझं सगळ नीट होईल...

पण अस म्हणत तू कवेत घेतलस मला तुझ्या...

असा दुष्ट दुष्ट होतास तू...

ती वेळाही तशीच होती, दिवसाची नी आयुष्याचीही...

चांदमोळी..

कुठल्याश्या गाफील क्षणी मग ताबाच घेतलास तू माझा तुझ्या कृष्ण्सामार्थ्याने...

आणि गुरफटत होते मी, त्या अलवार मोहजाळात...

पण तू मात्र तेव्हाही म्हणत होतास,

राधे तू परत जा...

आणि मुग लक्ख्कन वीज चमकली कुठेतरी...

तू माझा नव्हतास...

कधी होणारही नव्हतास माझा तू...

किती नी कुठे फिरलो रे आपण...

एकमेकांसोबत...

दर्या खोऱ्यात... रानांवनात...डोंगर नद्यात...

पुन्हा गोकुळ सापडलच नाही रे आपल्याला...

शोधता शोधता...

जाणीव होत होती मला माझ्याच देण्याची...

देत होते मीच सगळ...भरभरून...

पण ते निरपेक्ष नव्हत हे हि तितकच खर...

अपेक्षा होत्या लगडलेल्या त्या देण्याला...

तू घेता घेता म्हणत होतासच कि ...राधे तू परत जा...

मला तुझं प्रेम हव होत...

तुला मी हवी होते...

प्रश्न सोप्पा होता तुझा...

राधे तुला मी हवाय कि प्रेम?

ते दोन्हीही एकच असतात ना रे कृष्णा?

नाही...तुझ्या माझ्या बाबतीत ते ह्या जन्मात तरी शक्य होणार नाही...

कारण मला तू हवी आहेस नी तुला प्रेम...

माझ्याकडे प्रेम नाही नी तुझ्याकडे तूच उरली नाहीस...

ह्या सगळ्याची सांगड घालता येत नव्हती मला...

तू प्रेमापेक्षा वेगळा आहेस हे शिकत होते मी...

तुलाच प्रेम समजण्याची चूक करत होते रे...

मग मी माझ्यातल्या राधेलाच परत पाठवल...

प्रेम मिळाल नसल तरी माझं मात्र बर चाललय...

शोध अजूनही सुरूच आहे...

आता मात्र एकटीने...

पण कुणीतरी मात्र खुश आहे....

कारण त्याची राधा परत आली आहे...

- प्राजक्ता साठे 

We to Me....

Earlier...
I waited and eagerly so
I wished and hoped for
I expected and looked forward
I mingled in our fond past
I got apprehensive and anxious...
About our probable tomorrow
Or whether we were meant to be
I felt that you were my half...
My lost soul...
My soulmate...
My partner... My love...
I longed for you...
Our presence was valued...
I had expectations...
This 'US' gave me both
Joy and Suffering...
My key to mirth was stuck in this US...
And its position was never questioned
I felt vulnerable, weak and dependant.
I was incomplete of sorts...
Because I searched for my full in you
But then the guiding light
My very own Divine
Appeared...
Held me by my hand...
Took me through the wisdom...
Explaining about the experiences
Talking about the drama
And the parts we play
Just like on stage...
A good performer doesn't necessarily have to go through every emotion written in the script...
He can act without getting affected...
Same with his interaction with his co actors...
The game of action - reaction creates ripples...
Audience applauds...
Actors get a high...
But eventually the curtains are drawn...
Next show is a clean slate...
One cannot bank on a well played role in his/her last show....
One has to keep doing it in the moment
Now is the truth...
He revealed to me the myth about romance
About the duality about the polarity about the conditioning about the beliefs and about the laws...
I learnt and unlearned
I found a way
To live while loving
Love while living
Self...
Who am I?
I am everything
And then the blocks connected...
The churning happened...
Eventually it ceased...
Things started becoming easy to understand
One by one concepts were dropped
Theories were discarded
Beliefs altered into an open acceptance
Conditioning broke
Moving on...
Going ahead...
Detaching...
One at a time....
Suddenly life was light...
And there was light in life...
Vibes were high and comforting
There was warmth...
There was glow...
There was care...
There was guidance...
At a point when I looked beyond
To see where was he...?
Not surprised to not see him there...
Finding the precious...
There never was a we...
That he...was now ME...

‪#‎InBetweenTheLines‬

- Prajakta Sathe

पटवा

रात्रंदिवस तुझा विचार करून

विणलेला स्वप्नांचा गोफ

तुझ्या अस्तित्वावर अलगद सोडत

तुला जाणीव करून देतेय

माझ्या तुझ्यावरच्या प्रेमाची

बदल्यात हवाय एक मौका

काही संभाव्य पर्यायांचा

ज्यात मी असेन अन तू हि

तुझं  हृदय पकडणारं 

आनंदाचा जाळं आहे माझ्याकडे

ते टाकण्याआधी

कोरतेय भविष्य आपलं

वस्तुस्थितीच्या दगडात

अनुभवांच्या छीन्नीतून

जिथे प्रेम आहे तिथे प्रश्न नसतात

एवढंच जरी कळलं न तुला

तर संपेल हि अविश्रांत विराणी

आणि सुरु होईल आणखीन एक

प्रेम कहाणी...
- प्राजक्ता साठे

Clusters...

I am stagnant... now... I am moving....

I am all mush ....now I harden...

I move , I am moved...inside out...

The nudity ruins it,.its better all covered up I thought

Just then I realized, its the insanity I bought

From the supermarket of hopes and wishes...

I groove till something inside drops off...

I search for it putting my glasses on...

The ever dwindling sight suddenly ditches me...

Crystal clear I see... The promptness stonishes me!!!

I hear a meek sound a brief tune of happiness...

Surprised, I go under the lid that hides the voice of love...

I get it, I wake up...I keep doing the thing again and again every day n night...

I live. I sleep.

#InBetweenTheLines

- Prajakta Sathe

Highway...

She lived on this planet
Aware of the consciousness
And the works of it
A firm believer in blessing that abundance is....
Today she loved, did, lived...
She once had a single object of desire...
He...who was her Alpha her Omega her Theta....
She had once loved and showed it openly...
Now she loved just more subtly...
She did not feel the need to say, display, express it in actuals...
Her love oozed out in spurts of art...
In colors, sounds, voices and steps...
In formations, tastes and fragrances...
She knew like an arrow shot she was pulled back with challenges just because she was about to move ahead...
She, was aware of the launch that was happening...
Her eyes slowly began to see souls instead of physical bodies...
Soon she stopped judging on appearance...
Vibes mattered more...
Resonance , aura , energy were her parameters....
Her universe conspired to meet her expectations..
She never expected anything from anyone, no ; not even herself...
She understood her shortcomings in a physical plane however was aware of the amazing manifestation of self beyond the body...
She trusted the source and was absolutely overwhelmed being the part of the magnificent...
She watched her Journey and that of others...
As a witness...
Unassumingly non scrutinising...
She was okay to not understand...
She perceived that she d come to know when she has to...
She took note of every thought that passed her mind...
She interpreted the circumstances and events to be a part of her own creations based on intents...
She believed in the power of thought that ultimately led to an experience...
Good bad ugly profound was never to be categorized...
Her instincts she trusted and realised that if it is meant to be it will find a way...
She became less apprehensive less anxious less of everything
She trusted the fact that her soul was old and possessed immense knowledge...
She was consciously prepared to let go of the past conditioning and beliefs...
She knew there were equations that needed balancing
Suffering was not by chance...
So was pain....
Her outlook towards everything human and not very so started baffling others around her....
One by one she dropped holding on...
She started letting go...
She moved on...
From people, relations, desires, materials, attitudes....
They found her vibrations selcouth...
Her being captivating...
They wanted to intertwine with her frequency...
She with awareness stayed aloof...
Basking alone in her solo presentation towards life...
Others were co passengers...
There was no need of involvement...
She helped but gently left the hand as they became independent...
She had her distance to cover....
She recognised exactly what was in alignment with the timeless true grand angelic entity that she was...
And so were all others around her...
But she let them realise it on their own...
Her role she knew...
In chanting she was joyous
In singing she found peace
Her every now was real
She became silent
Words became a translation
Her life... Meditation...

‪#‎InBetweenTheLines‬

- Prajakta Sathe

सागरप्रिया....

पाऊस अचानक रिमझिम बरसतो…

तेव्हा त्या पाण्याला मातीच्या कोरडेपणाचा थांगपत्ता ही नसतो… 

ढग दाटून आल्यावर मातीची ऒढ तृषेचा कहर गाठते

जळ पिऊन तिच्या उरावर बहार दाटते… 

गर्भरेशमी वल्कलं ल्यायलेली ती… 

जणू सुकुमार कोमल नववधूच जणू 

थेंबांची लय जणू तिच्या हातातले रुणझुणते कंकण बिलवर … 

मधूनच गडगडणार आभाळ… 

जणू हळूच पावलं न वाजवता चालण्याचा तिने केलेला केविलवाणा प्रयत्न… 

लखलखणारी वीज तिच्या नाकातल्या नथीतला खडा… 

दबक्या चालीने चालणारी ती जणू वळवाचा संथ वारा… 

आणि तिच्या गजऱ्यातील मोगरा मृद्गंध… 

सागर तिचा नाथ 

त्याच्याशी मिलन महाकठीण 

पण ती जाते वाट  मिळेल तशी वळेल तशी

सागरही मग अधीर आतुर तिच्यासाठी लाटा रुंदावतो 

झेपावतो काठाकडे 

ज्या क्षणी नजरनजर होते एकमेकांची 

त्या क्षणी ती… 

लाजत मुरडत न बसता लोटून देते स्वतःला 

आणि एक होते पूर्ण गोष्ट आव्हानाची

निसर्गाची, 

तुझी - माझी 

- प्राजक्ता साठे

Present...

She gave...
Her words her actions her emotions
She shared...
Her joys her sorrows her graph
She expected...
His love his presence his sentiments
She got...
Involved, used, ignored
She faltered....
In understanding, in expectation, in acceptance
She felt...
Hurt, lonely, unwanted
She learned...
To forgive, let go, move on
She understood...
The way, the patterns, the dynamics
She realised....
Personalities, behaviors , habits, reactions
She lost...
Conditioning, masks, falsities
She became....
Non judgemental, unassuming,
wise, humble, pure
She gained...
Confidence, following, acceleration
She stopped...
Expecting , complaining, holding
She started....
Loving living, believing
She found....
Self love , motivation , inspiration, Guru
She embraced...
The moment, Spirituality, her blueprint
She was...
Now She just Is...

‪#‎InBetweenTheLines‬

- Prajakta Sathe

रास सखी ...

सोसवेना चंद्र मजला सोसावेना  चांदणी
त्या  नभीच्या लक्ष तारा उतरल्या ह्या अंगणी
जुई बहरली रात्र सरली स्वप्न उरली लोचनी
त्या उराच्या गोड तारा छेडील्या मनभावनी
हात हाती देत असता धार नजरी टोचते
लाल गाली रंग भरता लास्य हृदयी पोचते
घेऊनी कवेत साऱ्या अर्थ मनीचा गावला
मोरपंखी स्पर्श सखया नेत्र गात्री भावला
ओळखुनी ते इशारे द्वारअलगद लोटले
अंतरंगी सूर बरसुनी स्फटिक किरणी गोठले

- प्राजक्ता साठे

काळीगोरी पिसं...

दिन रातच पाहुणा

अंगी वागे बहुगुणा

जसा आकाश पाळणा

करे मातेला तो खुणा

कशी तू गं काळीकुळी

उडे वाऱ्यावर खुळी

धूळ पाणी आणे डोळी

भिजे मळलेली झोळी

थकलेला तोही दिन

शिरे कुशीत रातीच्या

तिला घेऊन कवेत

ऐके गोष्टी तो भीतीच्या

मग उठवे ती दिनाला

दानदान हलवून

रात्र हळूच सरली

झोप्या दाराच्या खालून

मग वाटे आपणाला

किती थिटीथिटी रात

सरता ती सर नसे

येड्या दिसाची ती जात

- प्राजक्ता साठे

व्यक्त ...

मला ,

कुणीतरी आज अवखळ नदी म्हटल ,

संतत प्रवाही वाहणारी ,

रोज नव्याने फुलणारी ,

नवी स्वप्न वीणणारी … 

म्हटल त्याच अवलीयाने ,

गं तू तर शुद्ध शक्ती 

नी अस्सल कलाभोक्ती 

आठवण करून दिली त्यानेच 

दररोज आरशात पाहून 

खळखळून हसण्याची 

स्वप्न बघता बघता 

ती खरच आपण जगत आहोत

 हे तितकाच खराखुरं भासण्याची 

गम्मत आहे सांगता सांगता

 शिकवून गेला काहीबाही 

अनुभूती येईल काही दिवसात 

देत होता खट्याळ ग्वाही 

आकाश होते गडद जांभळे 

होते हजार लखलख ठिपके 

त्यात होता ऋतू बावरा

वाऱ्याचेही हजार नखरे 

नको करू मंथनाशी सलगी  

असेच तोही सुचवत होता 

ध्यानधारणा जीव गुंतणे

सूटवण्यास तो संथपणे 

मज पटवत होता 

पांघरून नीज तो अलगद झाला वेगळा

घेऊन उशाशी शब्द त्याचे श्वास माझा आगळा 

उतरले नक्षत्र आज त्याच्या जणू मुखातुनी 

लेखणी माझी थिटी, स्फुरते उरा-स्वरातुनी 

मुक्त मी नी युक्त तो तरी ध्यास का वाटे जरा 

स्वमनस्वी मम म्हणावे, परतुनी नच आता फिरा 

फेर बंधा बांधला आता उड्डाण जाहले 

चिरनीद्रेतूनही सत्यात त्याला पाहले 

- प्राजक्ता साठे

निरभ्र

गोठलेल्या सागराचा कोंडलेला श्वास तू
स्वप्नांनी मंतरलेली काळीकभिन्न रात तू
जीवघेण्या एकांतातला अस्वस्थ निरंतर फास तू
ओंजळीत साठावलेला बॆकरारि त्रास तू
ठेच लागून चालतांना मीच का रे थांबले?
बेदरकारी स्वैर वागून दुखः तुझे का पांगले?
दान आयुष्याचे मागून कर्म करार संपला
चुकलेल्या वाटेवरती फासा परत पलटला
उमलले स्वयं चे स्वर्णचक्षु संथ श्वास सावरला
नासलेला डाव माझा पुन्हा नव्याने आवरला
आसवे आटवून कोळून कारुण्य ते
सलणार्या आठवणींचे विसर्जन डोहामधे
जुळवते नभ डोळ्यात साठवून परत उरातली बंधने

अधरावरील तुझ्या ओठातुन धुंद स्वरातील स्पंदने 

परत डाव मांडताना फिरून शब्द दाटले 

तुझे व्यक्तित्व पांघरून प्रेम सदोहर थाटले 

आता न भीती न चिंता न किंतु 

भार मनाचा संपला 

आधार हि न मागता 

क्षितिजावर बिंदू गवसला

ज्यात होतेच मी होतास तू नि प्रारब्ध ते 

नजरेतल्या आश्वासनाने तुझ्या सच्चिदानंदी विलीनले  

- प्राजक्ता साठे 

अद्विता

मोहरलेल्या त्या क्षणी
मोगरा माळून दे
गंधाळल्या केसात माझ्या
तू स्वतः भाळून घे
हृदतृषेच्या काव्यपंक्ती
आसवे गाळून दे
प्रेमअग्नी स्वार होऊन
भानचित्त जाळून घे
गजऱ्यातल्या काही कळ्या
घे तू अलगद वेचुनी
मधु तयातील तृप्त करतील
ध्यास मनीच्या उन्मनी
घे जरा समजून तू कि
कोणता संकेत तो
पाश अंतरीच्या जीवाचा
भ्रम फितूरच वाटतो
भाव तो एकांत समयी
चित्त भारून आगळा
जो तुझ्या शब्दांत स्फुरतो
तोच मम नच वेगळा
तोडूनी ते पाश नि आभास तुडवून वागले
घोर रात्रीही तुझ्या आत्म्यास बिलगून जागले
पहाटेच्या रम्य समयी तृणदवांनी नाहले
पारिजताक वेचुनी स्वसमाधीस वाहले

- प्राजक्ता साठे 

सोबत

तुझ्या आठवांच्या मोहोरांनी बहरलेलं माझ्याकडे एक झाड आहे 

यंदाच्या पावसाळ्यात त्यातला बराचसा गुलमोहोर ऊष्ण धरेवर रंग शिंपडेल 

तरीही पुरून उरेल इतका फुललाय हा वृक्ष नि त्या खालचा लाल गालीचा 

आनंदअश्रूनी डबडबलेल्या डोळ्यांसारख आभाळ भरून आलय 

काळजाचा एक ठोका चुकतो काय नी पाण्याची बरसात होते काय 

असं हे ढगाळ सगळ कधीही बरसायला लागेल 

पहिल्या पावसात भिजून आपल्या गालिच्यावर हिरवी मखमल धरेल 

त्यावरून चालण्याचा उगाच तुझा हट्ट 

आणि मग घाबरत सावरत आपली पकड घट्ट  

भर उन्हात मृद्गंधाच्या झुळूकीप्रमाणे 

कुठल्याही क्षणी शांत स्तब्द वाटणारे तुझे डोळे 

जादूच काहीतरी फुलून आलय कुठूनतरी 

तुझ्या माझ्यात 

भूतकाळाच्या हिंदोळ्यावर शब्दांच्या गुंफणित 

झुलून आलाय काहीतरी 

आपल्या साम्राज्यात 

तुझ्या स्पर्शाची ऊब अजूनही भासतेय ह्या तळव्यावर 

तळवे जोडले कि ओंजळ  भरून वाहतेय त्या नदीच्या पाण्यानी 

ज्या काठावर आपण आपली सावली सोडून आलो 

चिंब भिजले तरी पावलांना थंडगार पाऊस बिलगत नाही आता 

एक थर हळदीचा घट्ट मिठी मारून बसलाय त्यांवर हट्टीपणाने 

आणि श्वासात अद्वितीय असा गाभाराच वसलाय आता 

डोळे मिटले कि त्यात ताल मिसळतो इंद्रयाणीचा 

नी अधे मधे तुझ्या माधुबोलांची गुंफण… काहीबाही गुणगुणारी स्वरनक्षी 

आपल्या कानातली वाजत असलेली गाणी… प्रवास ताल … निसर्ग वेड … 

बोलकी, अबोल, मुकी, स्पुट, हास्य, नेत्र, सानिध्य, सोबत… 

माझ्या भासत असलेल्या सगळ्याच आठवणी आता तुझ्या झाल्यात सख्या 

आवरूया , सावरूया , सारवूया कि?…  

प्राजक्ता साठे